De laatste paar maanden van 2005 heb ik me, op uitnodiging van de selectie commissie (o.a. CBK Oost/Watergraafsmeer en Marco Cops), onder andere bezig gehouden met het ontwikkelen van een cactus monument voor Theo van Gogh.
De gemeente heeft uiteindelijk voor een ander beeld gekozen dan het mijne. Dat is jammer voor mij, maar ik houd er uiteraard altijd rekening mee dat de keuze niet op mij valt.
Om uiteindelijk niet helemaal met lege handen te zitten heb ik in dit soort situaties de gewoonte te zorgen voor een tastbaar eindresultaat dat bruikbaar is in tentoonstellingen of eventueel verkocht kan worden.
Gelukkig is er internet, en heb ik een website….daarom hieronder een uitvoerige fotoreportage van mijn cactus idee.
De cactus staat inmiddels opgesteld in de tuin. Er hebben zich kopers aangediend, maar ik kan er nog even geen afstand van doen. Wie hem wil komen zien moet eerst even bellen.
Beschrijving van het werk:
De keuze voor cactus behoeft geen betoog.
De huid, het materiaal en de maat.
1) IJzeren ploertendodervormig lichaam, top gedeeltelijk van gelaagd glas.
2) Door de huid puilen 47 lichtgevende glazen doornen.
3) De voet is gemaakt van verzinkte staalplaten.
4) De grootste breedte (de voet) zal ongeveer 3.50 meter diam. zijn.De grootste hoogte ongeveer 5.60 m.
Inhoudelijk: Het lichaam van de cactus is opgebouwd door wikkelen en lassen van twee ijzeren strips.
De strips refereren aan film, aan levensloop, aan life-line. 2 strips parallel omdat ook Theo’s oom, oom Theo vermoord werd!
Bij het wikkelen splitsen, overlappen en kruisen de strips elkaar, en vermenigvuldigen zich, dat past ook bij het beeld, omdat tussen Theo en oom Theo nog vele anderen vanwege het uitspreken van gedachtes zijn vermoord.
Door het lichaam aan de bovenkant niet af te maken maar in te vullen met molestbestendig glas, ontstaat de suggestie dat een stralende glazen kern is omwikkeld met ijzer.
Alsof het licht verduisterd, ingesnoerd is, maar ook alsof de cactus niet is voltooid.
De doornen.47 doornen, voor elk jaar dat Theo leefde een stekel.
De molest bestendige glazen doornen vormen ’s nachts een stekelig baken.
De doornen zijn eigenlijk uitstulpingen van licht, ze braken zichzelf een weg door de knellende omstrengeling van de bandijzeren huid.
Ze symboliseren Theo’s lust voor het onbelemmerd zijn.
De sokkel is een iris, een oog, maar ook een diafragma, een lens. Het oppervlak van de sokkel is gebroken: het ijs van de vijver waar Theo als kind doorzakte in de tuin van zijn opa.
© albert geertjes 2005