Ellen vroeg of ik voor haar een tafel wilde maken. Ze liep de winkel uit, en ik zag haar perfecte heupen in strakke spijkerbroek, op dat moment wist ik direct al hoe de poten zouden moeten zijn. Ik dacht aan haar foto’s van mannen en paarden, bewogen en aangetast. Iets dergelijks wilde ik ook met haar tafel doen. Simpel zou het kunnen zijn als ik het hout niet zou lijmen of schaven of pas maken. Met een lijmklem zou ik het ruw kunnen samenpersen en het dan zo laten. Ik wilde alleen maar krassen en krabben om het bruikbaar te maken. Uiteindelijk ben ik de naden toch gaan vullen met epoxy in spijkerbroekenkleur. Het is een grillige mooie maar moeilijke en zware tafel geworden.
oplage: onbeperkt 1993